Η ιστορία πίσω από το blog καρυδότσουφλο

Σήμερα θέλω να σου πω για την ιστορία πίσω από το blog καρυδότσουφλο! δεν είναι μια συνηθισμένη ιστορία ή κάτι που θα περίμενες να ακούσεις!

• Ακολούθησε με σε facebook & instagram και μάθε πριν από όλους τι “παίζει”!

Η ιστορία πίσω από το blog καρυδότσουφλο

Είναι Πάσχα που λες. Το διαδίκτυο γεμάτο από φωτογραφίες με φρεσκοψημένα τσουρέκια. Ροδοκόκκινα, λαχταριστά, με το αμυγδαλάκι τους το ξεροψημένο κτλ κτλ! Πολύ θέλει ο άνθρωπος να παρασυρθεί;

Παρασύρομαι κι εγώ και λέω να φτιάξω μυρωδάτα καψαλιστά τσουρέκια με φιλέ αμυγδαλάκι από πάνω. Απωθημένο το ‘χω ακόμα και σήμερα εκείνο το αμύγδαλο!

Τέλος πάντων μετά από λεπτομερή έρευνα στο διαδίκτυο καταλήγω στην πιο “ταιριαστή” μου συνταγή. Εκείνη φυσικά που υπόσχεται πως συγχωρεί τα λάθη. Πρόσεξε αυτό το “συγχωρεί τα λάθη”, θα το συναντήσουμε και παρακάτω.

Αγοράζω τα πιο αγνά και ακριβά υλικά μου. Τα ζυγίζω, τα τακτοποιώ και ξεκινάω

Κάποια στιγμή, κατά τη διάρκεια του ζυμώματος καταλαβαίνω πως κάτι δεν πάει καλά. Φωνάζω να πλησιάσει ο φωτεινός παντογνώστης της μαγειρικής του σπιτιού μας (βλέπε μπαμπάς μας).  
“Ρε συ Τόλη” του λέω ” αυτή ζύμη κάτι στραβό έχει. Δε μου φαίνεται και πολύ σόι”.
“Έβαλες Ελένη μου, ότι σου έλεγε η συνταγή; έκανε ακριβώς ότι διάβασες; η ζαχαροπλαστική δεν είναι ότι να ναι”.
Τον διαβεβαιώνω πως όλα τα έχω κάνει κατά γράμμα και μπλα μπλα μπλα. Εκείνος αρχίζει τα δικά του (ξέρετε τώρα θεωρίες και συνωμοσίες μαγείρων) κι εγώ συνεχίζω απτόητη τη δουλειά μου.

Το λάθος

Μετά κόπων και βασάνων κάποια στιγμή βάζω τη ζύμη να φουσκώσει. Έρχεται πάλι ο φωτεινός παντογνώστης και με ρωτάει:
“Να σου πω κορίτσι μου… αυτό το λεκανάκι τι έχει μέσα;”  και μου δείχνει με το δάχτυλο (ξέρεις τώρα με ύφος καρδινάλιου!) το λεκανάκι πάνω στον πάγκο.
“Όχι ρε π—-η μου! το μείγμα με τη μαγιά είναι”.
Είχα ξεχάσει να βάλω μέσα μαγιά όπως θα κατάλαβες.

“Ρε Τόλη εσύ που είσαι και μάγειρας και πιάνουν τα χέρια σου δεν τα μπουρδουκλώνεις όλα μαζί; Θα μπερδευτούν τα υλικά κι όλα καλά”.
“Τα υλικά θα μπουρδουκλωθούν αλλά τίποτα δεν θα είναι καλά…“
“Μα…”
“Αυτό το τσουρέκι δε θα φουσκώσει ποτέ ρε Ελένη”.
“Μα η συνταγή συγχωρεί τα λάθη Τόλη μου”.
“Τα λάθη Ελένη μου, όχι τα κακουργήματα”
“Αφού είσαι καλός σε αυτά εσύ. Προσπάθησε”.

Με τα πολλά τι να κάνει, σάμπως έχει κι επιλογή; (μεγάλο προνόμιο τελικά οι επιλογές)! Ανακατεύει που λες τα υλικά ενώ κάθε δευτερόλεπτο με διαβεβαιώνει πως τσουρέκια ΔΕΝ  θα φάμε. Εγώ όμως έχω πίστη! Εξάλλου τι απομένει στον άνθρωπο όταν όλα έχουν χαθεί; Η πίστη. Και η ελπίδα!

Τσουρέκια εννοείται πως δεν βγήκαν ποτέ. Ο Τόλης όμως μου άνοιξε τον δρόμο.
“Κορίτσι μου” μου είπε “εσύ δεν είσαι για τέτοια. Ψάξε και βρες να κάνεις κάτι άλλο που σου αρέσει κι άσε τα τσουρέκια για κείνους που μπορούν. Και για να μην μου τα κάνεις κι εμένα “τσουρέκια” κάθε τρεις και λίγο, παίρνε όποτε θες από το φούρνο κι έτσι θα είμαστε όλοι ευτυχισμένοι εδώ μέσα!”  

Έτσι φτάσαμε στο καρυδότσουφλο

Δίκιο είχε ο Τόλης. Δεν είχα λόγο να το αρνηθώ. Έψησα που λέτε κι εγώ την πλακέ ζύμη μου, τη σιρόπιασα και της έριξα από πάνω μερέντα. Μούρλια έγινε! Μετά από μερικούς μήνες μια φίλη, μου άνοιξε το “καρυδότσουφλο” μου! γιατί ως γνωστών η μικρή Ελένη και τα κουμπάκια ουδεμία σχέση έχουν ούτε και πρόκειται να αποκτήσουν! 

Τώρα ξέρω πως δεν θέλω να χάνω χρόνο προσπαθώντας για κάτι που δεν το ‘χω αλλά χάνω το χρόνο μου σε ότι αγαπώ!  Ε κι αν καμιά φορά τύχει και μπερδευτώ πάλι με τσουρέκια μπορεί κατά βάθος να θέλω να αποτύχουν. Που ξέρεις τι θα βγει από ένα χάλια τσουρέκι;!

Κι αυτή η ιστορία αν το καλοσκεφτείς μια συνταγή είναι!
Α! και μη φύγεις με την απορία: ναι τον αγαπώ τον Τόλη. Ναι με ανέχεται ακόμα.

Καλώς ήρθατε!