Η μαγική στιγμή της ημέρας από ένα παιδί δεν μπορεί να είναι τίποτε λιγότερο από σπουδαία. Γιατί ότι κάνει, ότι πει, ότι εκφράσει ένα παιδί είναι σπουδαίο!
Τα λόγια μερικές φορές είναι τόσο φτωχά που αισθάνομαι πως δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψω αυτό που νιώθω. Αν κι εδώ που τα λέμε για να περιγράψεις αυτά που σου γεννούν τα παιδιά, απλά δεν υπάρχουν εκείνες οι λέξεις που να είναι και αρκετές και ικανές για να χωρέσουν μέσα τους τόσο μεγάλα και σπουδαία πράγματα!
Η μαγική στιγμή της ημέρας που πέρασε
Η ώρα χτες πήγε δώδεκα για να καταφέρουν τα παιδιά να πάνε στα κρεβάτια τους. Εκεί που δίνουμε αγκαλιές και φιλιά και παίζουμε το παιχνίδι του “οτιθυμάμαιχαιρόπουλου” γυρίζω στον καλό μου, ο οποίος απαντά υπομονετικά στις ερωτήσεις του “οτιθυμάμαιχαιρόπουλου” και του λέω:
“κοίτα πως μεγάλωσε ο Νικόλας… τι θα κάνουμε;” Ποτέ δε χώνεψα το πόσο απελπιστικά γρήγορα μεγαλώνουν τα παιδιά.
Γυρίζει ο μικρός μου ο Στέφανος (4 χρ) και μου λέει:
“εγώ θα τρώω πάρα πολύ λίγο από δω και πέρα για να μείνω μικρούλης και να μείνω για πάντα μαζί σου!”
Τον σφίγγω στην αγκαλιά μου και βουρκώνω. Πάντα βουρκώνω όταν μου το λένε αυτό (και πολλά άλλα δηλαδή). Μπροστά τους απλώς βουρκώνω. Μόνη μου μπορεί να το πάω μέχρι και σε σπαρακτικούς λυγμούς.
Γυρνώντας στην κουζίνα πέφτω πάνω στο παιχνίδι τους που έμεινε στη μέση, άλλα βουρκώματα εδώ.
Δεν είναι ρε παιδί μου τι σου λέει ένα παιδί. Είναι πιο πολύ ο τρόπος που σου το λέει. Η αθωότητα που κρύβουν τα λόγια του. Οι λέξεις που θα χρησιμοποιήσει. Λίγες λέξεις και απλές. Μερικές φορές δε σχηματίζουν καν πρόταση. Είναι όμως τόσο μα τόσο αληθινά αυτά τα λόγια που είναι ικανά να σε λυγίσουν. Όχι απλά είναι ικανά να σε λυγίσουν… σε λυγίζουν!
Κι εγώ θέλω να κλείνω μέσα στο σεντούκι της ψυχής μου όλα εκείνα τα σπουδαία που μου συμβαίνουν κάθε μέρα μαζί τους. Μα δεν ξέρω αν θα χωρέσουν όλα. Κι ακόμα δεν ξέρω αν η λήθη κάποια μέρα θα τα έχει κάνει όλα σκόνη.
Οι σκέψεις μια μαμάς δίνουν και παίρνουν. Αν θες να μάθεις κι άλλα για μένα, κλικ εδώ!
Κι αν θες να κάνουμε περισσότερη παρέα ακολουθησέ με στο instagram και στο facebook!
Ελένη
22 comments
Δάκρυσα… Αυτή η αγκαλιά… πόσες φορές αγκαλιάζω με μανία την κόρη μου και μέσα μου λέω Θεέ μου κράτησε την μικρούλα να την έχω πάντα μέσα στην αγκαλιά μου…
Ναι ρε Μαρία!
3 παιδιά έχω κι ακόμη να χωνέψω το πόσο γρήγορα μεγαλώνουν….
Ποτέ δε θα τα χορτάσω….
Πολύ συγκινούμαι όταν σας λένε τέτοια! Να τους τα θυμίζετε παρακαλώ στην εφηβεία τους!! 😉
Μαγικές στιγμές, είστε πολύ τυχερές οι μαμάδες και χαίρομαι που εσύ είσαι μία από εκείνες που νιώθουν ευγνωμοσύνη!! Σ'ευχαριστώ για την τρυφερή συμμετοχή σου!!
Πως να μη νιώθεις ευγνωμοσύνη όταν ακούς τέτοια;;;
Κατερίνα, εγώ σε ευχαριστώ για την ευκαιρία να μοιραστώ μαζί σας μια τέτοια στιγμή!!!!
Με συγκίνησες βραδιάτικα!
Να τα χαίρεσαι τα παιδάκια σου Ελένη μου και να τα καμαρώνεις πάντα!
Σε ευχαριστω Μαρία μου!!!!
Να είσαι πάντα καλά και αν γελάς!!!!!!!
Αχ μωρέ ψυχή μου…. πόσα συναισθήματα να χωρέσουν όταν ακούμε τέτοια
Δε χωράνε…. ποτέ δε θα χωρέσουν.. όπως και ποτέ δε θα νιώσουμε πως τα χορτάσαμε τα παιδιά μας… έτσι νομίζω.
(Καταρχήν έκλαψα με τον "οτιθυμαμαιχαιρόπουλο"!)
Δεν υπάρχει πιο αυθόρμητη έκφραση αγάπης από αυτήν. Πώς γίνεται βρε παιδί μου ο άνθρωπος να αγαπάει τόσο ανιδιοτελώς σε τόσο μικρή ηλικία!
Κλαις κι εσύ ε; Μέχρι λυγμών κι εσύ;
Μα αγάπη μου, ο οτιθυμαμαιχαιρόπουλος εδώ μέσα είναι ο αγαπημένος μας!!! τις πιο άκυρες στιγμές…. και δεν έχουν τελειωμό οι απορίες του….
χα χα χα χα
Μας αγαπάνε ρε συ τα απιδιά μας!!! χωρίς όρους, χωρίς πρέπει, λογικές και μεγαλίστικες ηλιθιότητες!!! ξέρουν να αγαπάνε!!!!
Αν κλαίω;;;; σπαρταράω…. για πολλούς και διάφορους λόγους….
Υπέροχο… Και εγώ κλαίω… Σχεδόν κάθε μέρα. Πότε χαλάει ο άνθρωπος;;;; Αναρωτιέμαι. Ξεκινάει τόσο μοναδικά… Μεγάλη η ευθύνη μας να μείνουν στην μαγεία. Στην αθωότητα.
Γιάννα μου να προσθέσω πως μαζί με την ευθύνη να κρατήσουν κάτι από τη μαγεία και την αθωότητα τους είναι κι η ευκαιρία που μας δίδεται για να ξανά κερδίσουμε κι εμείς κάτι από αυτά!!…
Ρώτα κι εμένα Έλεν που μεγάλωσαν αρκετά. Και δε μ' αρέσει ΚΑΘΌΛΟΥ. Και στην πορεία αλλάζουν , σοβαρεύουν, λιγοστεύουν τα χάδια, τα γλυκόλογα. Αλλά εγώ συνεχίζω ακάθεκτη. Με έχουν μάθει πια. Αλλά τίποτε δεν είναι ίδιο όπως όταν είναι μικρά……..
Αυτά με στεναχωρούν Νίκη μου… από τώρα τα σκέφτομαι…
Όχι δε θέλω να μεγαλώσουν…. θέλω να μείνουν παιδιά και μαζί τους να γίνομαι κι εγώ παιδί!!!!
Συγκινήθηκα!!! Είναι απίστευτο τι μπορείς να ακούσεις από τα παιδιά και ειδικά όταν λένε κάτι τέτοια. Τα φιλιά μου!
Έτσι είναι τα παιδιά… λένε αυτό που θέλουν και νιώθουν!! δεν ε΄χουν "πρέπει" στα μυαλουδάκια τους ούτε εγωισμούς….
ναι… και μετα σου λεει η κορη σου…αλλη μαμα μπορει να φερει ο μπαμπας? μια ξανθια??/ χαχαχαχα τουλαχιστον εχει χιουμορ η μικρη!
εχει πλακα η αθωοτητα τους και ελπίζω να μεινει εκει καποια απο αυτη να τη χαιρομαστε κ στο μελλον. μην αγχωνεσαι και μετα θα σου εχουν κ εγγονια για να συγκινησε εκ νεου! 🙂
Χα χα χα χα χα Ζήνα!!!! η δικιά σου είναι απίθανη!!! και ναι καλή μου, έχει και γούστο το παιδί!!! χα χα χα
Άλλο πράγμα η αθωότητα όταν σου τη διδάσκουν τα παιδιά!!!!
Κ εγώ κλαίω πολύ πολύ όμως… ο μικρός σου θησαυρός θα σε λατρεύει… μα πως τα σκέφτονται όλα αυτα!? Πόσο αθώα πλασματακια θεέ μου… κ μόνο που μπήκε στην διαδικασία να σκεφτεί κ να βρει τρόπο να μην μεγαλώσει για να είναι πάντα μαζί σου σπαραζω στο κλάμα…. δυστυχώς όμως όσο μεγαλώνουν τόσο λιγοστεύουν τα χάδια! Δεν μπορώ να το διανοηθω ούτε σαν σκέψη! Να τα χαίρεσαι κ τα τρία τα παιδάκια σου! Φιλιά
Απίστευτο πράγμα το να είσαι γονιός!!! τόση ευτυχία αλλά και τόσο άγχος και θλίψη μαζί….
Ούτε εγώ θέλω στο μυαλό μου τη σκέψη πως θα αλλάξουν όλα όσο μεγαλώνουν τα παιδιά…
Τα φιλιά μου Ειρήνη!!!
Αχ και να'ξερες πόσο τα έχω νοσταλγήσει αυτά τα αυτοκινητάκια! Το ακατάστατο δωμάτιο και τις φωνές μου να μαζέψουν τα παιχνίδια τους. Τις συχνές βόλτες τους στο κρεββάτι μου για να πούμε ιστορίες (τάχαμου) και να κοιμηθούν κολλημένα πλάι μου. Και δεν ήξερα τότε πόσο γρήγορα θα περνούσε ο καιρός και θα έπρεπε να συμβιβαστώ με τις κλειστές τους πόρτες, τα τακτοποιημένα τους δωμάτια αλλά και τη συνειδητοποίηση πως μεγάλωσαν πια κι ανοίγουν σιγά-σιγά τα φτερά τους για να πετάξουν…
Απόλαυσε και την πιο μικρή στιγμή Ελένη μου! Να τα χαίρεσαι τα καμάρια σου και να είστε όλοι σας καλά!
Μαρία, μου φαίνεται ένας Γολγοθάς το ότι κάποτε θα μεγαλώσουν κι όλα θα αλλάξουν…
Πως να συνηθίσω καθαρό και τακτοποιημένο σπίτι;;; κι αργότερα πως συνηθίζεται η ησυχία;;;;
Προσπαθώ ρε συ Μαρία να χαίρομαι τις στιγμές μας! αλλά ποτέ δε μου φτάνει… πάντα θέλω κι άλλο… πα΄ντε λέω ότι κάτι μου ξέφυγε….
Δύσκολο πράγμα να μεγαλώνεις παιδιά…