Σε αυτό το δρόμο του Ταϋγέτου περνάς μέσα από πέτρινα τούνελ, άγρια φαράγγια και απόκρημνα μπαλκόνια, γι αυτό θεωρείται η ομορφότερη διαδρομή!
Πολλές διαδρομές στα βουνά της Πελοποννήσου μας έχουν γοητεύσει και συναρπάσει. Και στο μέλλον, είμαι βέβαιη πως πολλές ακόμα θα μας δημιουργήσουν ανάλογα συναισθήματα. Γι αυτό και αποφεύγουμε τους μεγάλους αυτοκινητόδρομους. Μπορεί μέσω αυτών να φτάνουμε πιο γρήγορα, πιο οικονομικά και ίσως με μεγαλύτερη ασφάλεια στους προορισμούς μας, αλλά πλήττουμε θανάσιμα. Τόσο, που η πλήξη μας γίνεται ένα με την άσφαλτο.
Μη βιάζεσαι να μου φέρεις αντιρρήσεις φίλε αναγνώστη. Σκέψου. Ένας κλειστός αυτοκινητόδρομος πόσες εικόνες μπορεί να σου προσφέρει; πόσα χωριά θα σου γνωρίσει; πόσα θαύματα της φύσης θα σου διδάξει; Πόσους ουρανούς θα σου χρωματίσει; Μπορεί και τίποτα από όλα αυτά.
Όμως ένας επαρχιακός δρόμος που διασχίζει δάση, βουνά, πλαγιές, λίμνες, ποτάμια, θάλασσες και χωριά, πόσες ομορφιές θα σου δείξει; Άσε, μην το ψάχνεις. Η απάντηση είναι μία: άπειρες! Κάπως έτσι φτάσαμε να λέμε πως το ταξίδι σε τέτοιους δρόμους δεν έχει τέλος, μόνο αρχή.
Άγρια φαράγγια και πέτρινα τούνελ & στο δρόμο του Ταϋγέτου
Η διαδρομή λοιπόν Σπάρτη – Καλαμάτα (ή το αντίστροφο) από τον Ταΰγετο μπορεί να μας ταλαιπωρήσει ολίγον τι παραπάνω (και σιγά την ταλαιπωρία δηλαδή!) από το αν χρησιμοποιήσουμε τον αυτοκινητόδρομο. Όμως αυτά που θα δούμε δε μπορούν επ’ ουδενί να συγκριθούν με τις ανέσεις που θα θυσιάσουμε (και σιγά τις θυσίες που θα κάνουμε εδώ που τα λέμε), ειδικά αν είμαστε περαστικοί από αυτά τα μέρη.
Κάθε εποχή έχει τη χάρη της, τα χρώματά της και τα αρώματά της. Το φθινόπωρο πραγματικά “ζωγραφίζει” σε ένα απίθανο αυτοδημιούργητο καμβά. Αν πετύχεις δάσος ή δρόμο ή χωριό στα ορεινά την περίοδο που τα δέντρα ρίχνουν τα φύλλα τους, τότε έχεις κερδίσει λαχείο ομορφιάς!
Το καλοκαίρι όλη αυτή η πρασινάδα δίνει μια αίσθηση δροσιάς, σαν να ραίνει ο ουρανός αόρατες δροσοσταλίδες. Όσο για τη γύμνια του χειμώνα; αυτή μοιάζει με την ανθρώπινη ψυχή όταν διαβαίνει στα πιο κρυφά μονοπάτια.
Κι όταν χιονίζει, το πέπλο που πέφτει μεταξένιο πάνω στη φύση μοιάζει τόσο αψεγάδιαστο που ακόμη και η παρουσία μας, δημιουργεί ατέλειες.
Για όλα τα παραπάνω βέβαια (τα χιόνια εννοώ) πρέπει να είμαστε σωστά προετοιμασμένοι πριν μπούμε στο αυτοκίνητο ώστε να αποφύγουμε δυσάρεστα απρόοπτα. Ακόμη, φροντίζουμε να ενημερωθούμε από τις αρχές και τυχόν προβλήματα στο δρόμο σε τέτοιες συνθήκες, ώστε να μη γίνουμε εμείς το πρόβλημα.
Το πιο όμορφο ορεινό ηλιοβασίλεμα
Εδώ να ξέρεις συμβάινει ένα ακόμη θαύμα. Αυτό της δύσης του ηλίου. Ποιος είπε ότι τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα χάνονται μέσα στους ωκεανούς; σε διάσημα νησιά ή αμμουδερές παραλίες; Κάλλιστα, υπέροχα ηλιοβασιλέματα μπορούμε να ζήσουμε και στα βουνά. Και πίστεψέ με, ο ήλιος στον Ταύγετο δύει με έναν μοναδικό, μαγικό τρόπο καθώς χάνεται στις κορυφές του βουνού και πέρα από τη θάλασσα, εκεί που το μάτι δε μπορεί να φτάσει.
Το ηλιοβασίλεμα είναι ορατό, μόνο από την πίσω πλευρά του Ταϋγέτου. Αυτή δηλαδή που βλέπει προς την Καλαμάτα. Αν ανεβαίνεις από Καλαμάτα και βλέπεις το ηλιοβασίλεμα με το που περάσεις το τουριστικό στα 1310 υψόμετρο κι αρχίζεις να κατεβαίνεις προς Σπάρτη τότε ο τόπος ξαφνικά σκοτεινιάζει. Μοιάζει λες και μπαίνεις σε ένα βαθύ τούνελ.
Η εξήγηση όμως είναι πως η πλευρά του βουνού προς τη Λακωνία κοιτάζει στα ανατολικά ενώ η πλευρά της Μεσσηνίας στα δυτικά. Έτσι ο ήλιος λούζει την λακωνική πλευρά το πρωί αλλά τη μεσσηνιακή τη λούζει το βράδυ. Αποτέλεσμα είναι να βλέπεις ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα στη Μεσσηνία ενώ στη Λακωνία έχει σκοτεινιάσει από ώρα.
Να… αυτά είναι τα μαγικά της φύσης!
Αν έχεις όρεξη για στάση το τουριστικό του Ταϋγέτου, είναι ανοιχτό όλο το χρόνο για καφέ και φαγητό. Βρίσκεται στο 32ο χλμ Σπάρτης Καλαμάτας, στο ψηλότερο σημείο της διαδρομής – 1310 υψόμετρο. Η θερμοκρασία εδώ είναι 10 βαθμούς κάτω από την πόλη της Σπάρτης ή της Καλαμάτας. Όαση το καλοκαίρι, ξυράφι το χειμώνα.
Εκτός από τα χωριά που διασχίζει ο δρόμος, υπάρχουν και πολλά ακόμη που με μια μικρή παράκαμψη μπορούμε να τα επισκεφτούμε. Ένα καλό σχέδιο “δράσης” χρειαζόμαστε μόνο και όλα λύνονται.
Όταν αυτός ο δρόμος ήταν ο μόνος τρόπος για να συνδεθούν οι δυο πόλεις
Σε παλιότερες εποχές (πριν φτιαχτεί ο αυτοκινητόδρομος) σε όλο το μήκος της διαδρομής υπήρχαν πάγκοι με φρούτα, ξηρούς καρπούς, μέλια, αρωματικά και διάφορα άλλα καλούδια της περιοχής. Σήμερα, πολλά από αυτά βρίσκονται στην άκρη του δρόμου εγκαταλελειμμένα. Ευτυχώς όμως κάποια από αυτά συνεχίζουν και “ζουν”.
Μια θλίψη βέβαια σε πιάνει βλέποντας όλες αυτές τις εποχές αφημένες στην τύχη τους. Αυτό όμως είναι ένα από τα επακόλουθα του εκσυγχρονισμού. Τίποτα δεν είναι μόνο καλό ή μόνο κακό. Συνήθως, αυτά τα δυο συνυπάρχουν κι εμείς απλώς γινόμαστε μάρτυρές τους.
Πλούτος ενός τόπου δεν είναι τα sos που φιγουράρουν στους ταξιδιωτικούς οδηγούς. Είναι όλα τα υπόλοιπα που δε θα τα δεις γραμμένα πουθενά. Γι αυτό, αναζήτησέ τα!
#With_CraZy_LoVe
karidostouflo
