Κανείς δεν ανεβαίνει στην πλάτη μου αν δεν σκύψω εγώ

Κι αυτό το πιστεύω τυφλά γιατί ξέρω καλά πως κύριοι υπεύθυνοι για τις συνέπειες των πράξεων μας είμαστε εμείς και μόνο εμείς. 

Κανείς δεν ανεβαίνει στην πλάτη μου αν δεν σκύψω εγώ

Ας ξεκινήσουμε από μια απλή ερώτηση: πόσες φορές έχεις νιώσει σαν άνθρωπος να ποδοπατιέται η ύπαρξή σου όταν αναγκάζεσαι να κουβαλάς άλλους στις πλάτες σου; Όταν νιώθεις να σε εκμεταλλεύονται και να κερδίζουν από σένα; Με το χειρότερο απ’ όλα να είναι πως όλα αυτά εσύ τα έχεις προκαλέσει;

Δεν ξέρω αν είσαι κι εσύ από εκείνους τους τύπους ανθρώπου που  στα πλαίσια μιας φιλίας,  μιας συμφωνίας ή μιας συνεργασίας ή απλά μιας εξυπηρέτησης κάνεις τα πάντα για να ευχαριστήσεις του άλλους. Ή αν από όσα έχετε αρχικά συμφωνήσει πως πρέπει να κάνεις πας και κάνεις τα διπλά μη σου πω και τα τριπλά. Και από πάνω δίνεις τον καλύτερο εαυτό σου. Εγώ λοιπόν είμαι κάπως έτσι.

Ο χρόνος μου και η ενέργειά μου

Κι αυτό υποψιάζομαι δεν είναι ότι καλύτερο. Γιατί μετά από λίγο καιρό βρίσκομαι εγκλωβισμένη και πνιγμένη σε πράγματα και καταστάσεις που δεν μου αρέσουν. Πράγματα που με χαλάνε, που μου τρώνε τον χρόνο μου ή την ενέργειά μου. Και ξέρεις τα έχω απεριόριστη ανάγκη και τα δυο, και τον χρόνο μου και την ενέργειά μου. Αλλά εγώ έχω το ελάττωμα να τα σπαταλώ αυτά τα δυο και να αφήνω τους άλλους να ανεβαίνουν στους αδύναμους ώμους μου. Και τότε εγώ να πρέπει να τους κουβαλήσω μαζί με τις απαιτήσεις τους.

Και να σου πω και το χειρότερο; πολλές φορές έχω βρεθεί “φυλακισμένη” με ανθρώπους που δεν μου ταιριάζουν ή που μου χαλάνε πραγματικά τη διάθεση. Αποτέλεσμα; όλοι αυτοί να μου ρουφάνε όλη τη θετική μου ενέργεια. Και μέχρι να βρω το θάρρος να πω όχι έχω χάσει ήδη πολλά. Ούτε αυτό είναι καλό ξέρεις. Να πρέπει δηλαδή να συναναστρέφεσαι με ανθρώπους που σε χαλάνε αλλά από ευγένεια ή επειδή “πρέπει” (αλήθεια ποιος ορίζει τα πρέπει μας;) να επιμένεις να μην τους βγάζεις από τη ζωή σου ή έστω να περιορίσεις τα πολλά πολλά μαζί τους. 

Μη σκύβεις. Στάσου με την πλάτη στητή!

Γι αυτό το καλύτερο απ’ όλα είναι να στεκόμαστε με στητή την πλάτη μας και από μέσα μας να θεριεύει το είναι μας! Να γινόμαστε μαχητές μπροστά στα θέλω μας. Να γινόμαστε θηρία μπροστά στην ηρεμία μας και την όποια ελευθερία μας! Είναι αναφαίρετα δικαιώματα όλα αυτά και οφείλουμε να τα διαφυλάξουμε για την προστασία του είναι μας.

Όποιο κι αν είναι το είναι μας, όποιος κι αν είναι ο χαρακτήρας μας, πρέπει να στεκόμαστε εκεί πολεμιστές και να μας προσέχουμε. Ξέρεις, πιστεύω ακράδαντα πως:

Αν εμείς δεν ορθώσουμε το ανάστημά μας και δεν βάλουμε ασπίδα τους χαρακτήρες μας είναι βέβαιο πως δεν θα το κάνει κανείς για μας. Κι ακόμα πιο βέβαιο είναι πως οι άλλοι θα βρουν την ευκαιρία να μας καβαλήσουν. 

Γι αυτό ξανά λέω κι επιμένω πως εμείς οι πιο ευγενικοί και οι πιο “δεν θέλω να στεναχωρήσω κανέναν” πρέπει να μάθουμε να λέμε όχι. Να το λέμε και να το βροντοφωνάζουμε. Πρέπει να μην επιτρέπουμε σε κανέναν να καβαλά στους αδύναμους ώμους μας. 
Και να θυμόμαστε: Κανείς δεν ανεβαίνει στην πλάτη μου αν δεν σκύψω εγώ!

Εδώ μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας! Κι εδώ θα βρεις ένα σωρό άναρχες δικές μου σκέψεις που κάποια στιγμή απέκτησαν λέξεις κι έγιναν κείμενα.

Ελπίζω εσύ να μην κάνεις τα ίδια λάθη με εμένα και να λες όχι που και που!
Ελένη