Κατακτώντας την κορυφή του Ταϋγέτου με τα παιδιά!

Ότι θα έφτανε η μέρα που θα έφτιαχνα ανάρτηση με τίτλο κατακτώντας την κορυφή του Ταϋγέτου με τα παιδιά ούτε που το φανταζόμουν!

• Καταφύγιο Ταϋγέτου – προφήτης Ηλίας (πυραμίδα) -> 3,5 χλμ – 2,5 ώρες
• Υψομετρική διαφορά: 850 μέτρα
• Βαθμός δυσκολίας: δύσκολο

Και δε λες ότι η η φαντασία μου είναι λίγη ή περιορισμένη… το αντίθετο σε διαβεβαιώνω. Όμως μερικά πράγματα είναι “don’t touch” ακόμα και για τη δική μου καλπάζουσα, ασυμμάζευτη και αστείρευτη φαντασία. Όπως καταλαβαίνεις, ένα τέτοιο (οικογενειακό) εγχείρημα δεν πέρναγε ούτε ξυστά από το μυαλό μου.

Κι αυτό γιατί πολύ απλά δεν περίμενα ποτέ μου να φτάσουμε εκεί πάνω οικογενειακώς. Δεν περίμενα ότι τα αγόρια μου θα κατάφερναν αυτό τον άθλο. Γιατί ναι, το να σκαρφαλώσεις σε 2407 υψόμετρο παρέα με 3 παιδιά (8 χρ, 10 χρ &11χρ) είναι ένας άθλος. Κι όχι από άποψη δυσκολίας αλλά κυρίως από την αγωνία για το άγνωστο.

• “Παίζουμε” μπάλα σε instagram – facebook  & pinterest και δε χάνουμε τίποτα νέο!
• Γνώρισε τα νότια της Ελλάδας μας ακολουθώντας το Lakonia Travel στο instagramκαι στο facebook!

Τα παιδιά όμως για ακόμη μια φορά έκαναν την έκπληξη! Και τι έκπληξη έτσι; πάτησαν την πρώτη τους κορυφη. Δε μένει από πλευράς μου να συγχαρώ την προσπάθεια και να ευχηθώ οι κορυφές να γίνουν ακόμα πιο πολλές. Και όχι μόνο κορυφές βουνών αλλά και ονείρων. Κυρίως κορυφές ονείρων!

Κατακτώντας την κορυφή του Ταϋγέτου

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως. Εγώ που λες είχα κανονίσει να ανέβω στην κορυφή με δική μου παρέα, αλλά την τελευταία στιγμή η ανάβαση ακυρώθηκε. Τότε μπαίνει ο Τόλης στο παιχνίδι και πετάει την ιδέα να πάμε μόνοι μας με τα παιδιά.

Εννοείται αρνήθηκα πολλές φορές βέβαιη πως δεν θα τα καταφέρουμε. Είπα πώς τα παιδιά είμαι μικρά και πως αυτά είναι επικίνδυνα πράγματα. Βρήκα ένα σωρό εμπόδια κι άλλες τόσες δικαιολογίες για να μην το κάνουμε. Πες πες όμως ο Τόλης με πείθει. Κι όχι μόνο με πείθει να ανέβουμε στην κορυφή αλλά να το κάνουμε και νύχτα ώστε να προλάβουμε με την ανατολή του ηλίου να δούμε την πυραμίδα που σχηματίζει η σκιά του βουνού.

Τι να κάνω κι εγώ; δέχτηκα! Πολύ θέλει λες ο άνθρωπος να πει το ναι σε κάτι που φαντάζει τόσο εντυπωσιακό; Όχι δε θέλει πολύ ο άνθρωπος και πολύ περισσότερο δε θέλω εγώ πολύ. Έτσι μέσα σε ένα απόγευμα πάρθηκε η απόφαση και το ίδιο ξημέρωμα ξεκινήσαμε την ανάβαση.

Ξεκινώντας από το καταφύγιο

Για να προλάβουμε την ανατολή στην πυραμίδα, ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε στις 3:15 τα ξημερώματα από το καταφύγιο του Ταϋγέτου. Για να πας από Σπάρτη μέχρι το καταφύγιο χρειάζεσαι μία ώρα (γεμάτη) οδήγηση. Ο δρόμος στο μεγαλύτερος μέρος του είναι άσφαλτος και μόνο στο τελευταίο κομμάτι είναι χωματόδρομος. Γενικά όμως θέλει προσοχή ειδικά τη νύχτα γιατί από το σημείο που αρχίζει να ανεβαίνει προς το βουνό ο δρόμος, γίνεται στενός και αρκετά απότομος σε μερικά σημεία. Ο χωματόδρομος είναι βατός αλλά οπωσδήποτε θέλει προσοχή.

3:15 λοιπόν εκκίνηση από το καταφύγιο. Το μονοπάτι είναι σε άλλα σημεία χωμάτινο, σε άλλα πέτρινο και μόνο ένα μικρό μέρος διασχίζει δάσος που κι αυτό βρίσκεται μόνο στην αρχή. Όσο ανεβαίνεις, τόσο το μονοπάτι γίνεται πετρώδες με αποκορύφωμα στο τέλος που το μονοπάτι είναι απλώς πέτρες σε μια τεράστια ανηφόρα. Ευτυχώς αυτό το κομμάτι είναι μικρό κι αν το πάρεις απόφαση με μια ανάσα (λέμε τώρα) σε 15 λεπτά έχεις πατήσει κορυφή. Μη φοβάσαι όμως, το μονοπάτι είναι παντού σηματοδοτημένο και αποκλείεται να χαθείς ακόμα και τη νύχτα.

Εμείς χρειαστήκαμε ακριβώς 3 ώρες ανάβαση με 3 στάσεις. Δυο στάσεις που κράτησαν από 10 λεπτά και μία στάση που κράτησε 15 λεπτά. Όμως δε νιώσαμε την ανάγκη για παραπάνω ξεκούραση στο δρόμο. Σε αυτό βοηθούσε ότι τη νύχτα δεν είχε ήλιο και η θερμοκρασία ήταν χαμηλή.

Εδώ να σου πω πως το μονοπάτι είναι 3,5 χιλιομετρα και γενικά είναι εύκολο στο μεγαλύτερο κομμάτι του ακόμα και για τα παιδιά. Το γεγονός ότι εμείς το ανεβήκαμε βράδυ βοήθησε (κυρίως εμένα!) να μην έχω επαφή με το που βρίσκομαι και που πάω. Α! και να μη γκρινιάζω ή αγχώνομαι για τα παιδιά. Αν και για τα παιδιά είναι πολύ πιο χαλαρά από μένα και αφάνταστα συνεργάσιμα!

Η διαφορά ανάβασης κατάβασης

Για να καταλάβεις τη διαφορά θα σου πω πως κατά την ανάβαση δεν παραπονέθηκα ούτε μια φορά και για τίποτα. Δεν ήξερα που είμαι, που πάω, τι θα συναντήσω. Ήταν σκοτάδι και απλά πηγαίναμε. Έλα όμως που στην κατάβαση είχα οπτική επαφή κι ήμουν όλο γκρίνια; ποιος; εγώ! ο άνθρωπος των περιπετειών και των συναρπαστικών ανακαλύψεων. Απλά στο κατέβασμα συνειδητοποίησα τι άθλο είχαμε κάνει όλοι μας και από που είχαμε περάσει. Αυτό το “από που είχαμε περάσει” ήταν λίγο κάπως… κάπως τρομακτικό, κάπως εντυπωσιακό!

Εν τω μεταξύ όσο ανεβαίνεις νιώθεις τη λαχτάρα να φτάσεις, νιώθεις πως δεν πρέπει να τα παρατήσεις. Στο κατέβα όμως ξέρεις πως τα έχεις καταφέρει κι απλά ανυπομονείς να φτάσεις πίσω στο καταφύγιο. Τουλάχιστον αυτό έγινε με εμένα.

Κατακτώντας την κορυφή του Ταϋγέτου

Μ’ αυτά και μ’ αυτά στις 6:20 το πρωί είχαμε πατήσει το πόδι μας στην κορυφή και στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία. Η πρώτη μου κορυφή! η πρώτη κορυφή των αγοριών μου. Κι όπως είπε κι ο Τόλης ένιωσε χαρούμενος και περήφανος που σε αυτή την πρώτη μας κορυφή μας οδήγησε ο ίδιος!

Και πως να μη νιώθει κανείς χαρούμενος και περήφανος για τον εαυτό του εκεί πάνω; Η λέξη δέος είναι λίγη και πολύ μικρή για να περιγράψει αυτό που νιώθει κανείς μια τέτοια ανατολή στην ψηλότερη οροσειρά της Πελοποννήσου. Αυτή η κατάκτηση ξεπερνά κάθε φόβο, κάθε ανησυχία και ελευθερώνει την ψυχή. Αλήθεια σου λέω!

Και για να πάμε στα πρακτικά τονίζω πως εκεί πάνω έχει τέτοιο κρύο που με μια λέξη δε μπορώ να σου το περιγράψω. Τέτοιο κρύο δεν έχω νιώσει ποτέ ξανά στη ζωή μου. Ποτέ όμως. Και αμφιβάλω δηλαδή αν θα ξανά νιώσω.

Στη σπηλιά που πέθανε ο Λιαντίνης

Αφού κατεβήκαμε την πυραμίδα (το τελευταίο κομμάτι δηλαδή πριν το τέρμα) κάναμε μια μικρή παράκαμψη μισή ώρα συνολικά (πήγαινε – έλα) για να βρούμε τη σπηλιά του Λιαντίνη.

Στη σπηλιά σήμερα υπάρχει μια σημαία και σε μαρμάρινη επιγραφή (η οποία έχει σπάσει) ένα απόσπασμα από βιβλίο του: “Έγραψα τα Ελληνικά και το Γκέμα σε εφτά χρόνους από οργή για τους αιώνες που δε θα υπάρχω“.

Ο Δημήτρης Λιαντίνης ήταν Έλληνας καθηγητής, συγγραφέας, φιλόσοφος και ποιητής με ιδιαίτερη αγάπη στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λακωνία στο χωριό Λιαντίνα εξ ου και το όνομά του.

Εξαφανίστηκε μυστηριωδώς την 1η Ιουνίου 1998 απασχολώντας έντονα την κοινή γνώμη. Πίσω του άφησε ένα γράμμα εξηγώντας του λόγους της εξαφάνισής του και την απόφασή του να “αφανιστεί αυτοθέλητα”. 7 χρόνια αργότερα έμπιστο άτομο του καθηγητή αποκάλυψε τη σπηλιά στην οποία ο ίδιος είχε αφήσει την τελευταία του πνοή. Ο Δημήτρης Λιαντίνης έγινε ο θρύλος του Ταϋγέτου και νομίζω πάντα το όνομά του θα θυμίζει Ταΰγετο, αυτοθυσία και αγάπη στην Ελλάδα.

Τα sos που πρέπει να σημειώσεις πριν από ανάβαση

Στα πιο πρακτικά τώρα για όποιον θέλει να πάει εκεί πάνω (ή οπουδήποτε αλλού) παρέα με τα παιδιά έχω να σου επισημάνω τα εξής.

• Μικροί και μεγάλοι πρέπει να έχουν μια καλή φυσική κατάσταση. Δε σηκωνόμαστε μια ήμερα από τον καναπέ και ξεκινάμε. Δεν είναι τίποτα τραγικό η ανάβαση αλλά οπωσδήποτε μια καλή φυσική κατάσταση θα απλοποιήσει πολύ τα πράγματα.
• Τέτοιες επιχειρήσεις τις σχεδιάζουμε μόνο καλοκαίρι κι αφού έχουμε συμβουλευτεί τον καιρό.
• Έχουμε μαζί μας οπωσδήποτε μπλουζάκια για να αλλάζουμε από τον ιδρώτα. Έχουμε και από ένα καλό αντιανεμικό ή έστω ένα χοντρό φούτερ.
• Καπέλο και αντιηλιακό είναι από τα απαραίτητα.
• Φακός εννοείται είναι το sos αξεσουάρ καθώς επίσης και μπαταρίες. Φακό σωστό είναι να έχει, έναν ο καθένας.
• Μπαστούνια ορειβασίας βοηθάνε πολύ και τα συνιστώ ειδικά για τα παιδιά.
• Φαρμακείο με τις πρώτες βοήθειες.
• Κολατσιό τύπου ξηροί καρποί, μαύρη σοκολάτα κτλ και σίγουρα νερό.
• Εννοείται φορτισμένο κινητό και οπωσδήποτε φωτογραφική μηχανή φουλ μπαταρία. Δε θες να χάσεις τίποτα από όσα θα δεις εκεί πάνω.
• Μια καλή εφαρμογή το κινητό που να δείχνει τη διαδρομή, είναι πάντα χρήσιμη.

Είναι ίσως το πιο σημαντικό από όλα το να γνωρίζουν κάποιοι δικοί μας άνθρωποι που είμαστε και ποιες ώρες σχεδιάζουμε να ξεκινήσουμε. Αυτοί οι άνθρωποι θα έχουν το νου τους κι εμείς μια επικοινωνία μαζί τους.

Η δική μου εμπειρία κατακτώντας την κορυφή του Ταϋγέτου

Ναι φοβήθηκα να σκαρφαλώσω 2,407 υψόμετρο μαζί με 3 παιδιά για ένα σωρό λόγους. Ήμουν απόλυτα βέβαιη πως στο δρόμο τα παιδιά θα κουράζονταν και θα γυρνούσαμε πίσω. Έκανα λάθος όμως και χαίρομαι σατανικά όταν κάνω τέτοια λάθη.

Κουράστηκα ναι, ειδικά στο κατέβασμα. Ξέρεις κάτι όμως; αυτή την εμπειρία δεν την αλλάζω με τίποτα! Αυτή τη μαγεία που έζησα δεν την αλλάζω με καμιά σιγουριά. Την περηφάνια των αγοριών μου για τον πρώτο τους άθλο τους δεν θα τη δω ποτέ ξανά ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Κι ίσως ακόμη κι εγώ να μην τολμήσω ξανά τέτοιο εγχείρημα. Κατακτώντας λοιπόν την κορυφή του Ταϋγέτου με τα παιδιά έχω να πω μόνο ένα: θα το ξανά έκανα παρ’ όλους τους φόβους, τις ανησυχίες και τις δυσκολίες!

Είμαι όμως πολύ περήφανη για μένα! Είμαι περήφανη για την πρώτη μου κορυφή και τώρα ξέρω με απόλυτη βεβαιότητα πως οι κορυφές είναι σαν τα όνειρα. Μόνο όταν τις πατήσεις θεωρείς πως τις κατέκτησες και μόνο τότε ως δια μαγείας ο άθλος συρρικνώνεται και μοιάζει μικρός, σαν να λέμε ευκολάκι. Κι από κάπου κρυφά ένας άλλος άθλος σου κρυφογελάει και σε προκαλεί για ένα γύρω ακόμα. Ακριβώς σαν και τα όνειρα σου λέω.

Κι εσύ κάνεις χάζι και του λες: πάμε για ένα γύρω ακόμα; και πριν προλάβεις να ξεκουραστείς ένα άλλο μαγικό ταξίδι έχει κιόλας ξεκινήσει. Γιατί από όπου και να το πιάσουμε πάντα στο ίδιο καταλήγουμε. Πατάς μια κορυφή; ήδη τρώγεσαι για την επόμενη. Κατακτάς ένα όνειρο; ήδη έχεις ξεκινήσει για το επόμενο. Και πριν προλάβει να τελειώσει ένα ταξίδι έχεις ήδη αρχίσει να προγραμματίζεις το επόμενο. Τις δεν κατάλαβες; η ζωή είναι ωραία!

Μονοπάτια Ταϋγέτου

Που πας; πας να πατήσεις x και να φύγεις; λες και δεν ξέρεις τι εστί καρυδότσουφλο! Είναι δυνατόν να μην έχω να σου προτείνω κάτι παρεμφερές για την περιοχή; Ε ποτέ!

Γι αυτό αποθήκευσε σε παρακαλώ κι αυτά τα μονοπάτια για να ξέρεις τι άλλο μπορείς να κάνεις αν θες να γνωρίσεις το αρσενικό βουνό μας. Αυτές οι πεζοπορίες είναι πολύ εύκολες και βατές για παιδιά.

• Μονοπάτια Ταϋγέτου: Παρόρι – Ζαγούνα – Φανερωμένη 2 ώρες περπάτημα με παιδιά, 1,5 ώρες χωρίς παιδιά
• Στα μονοπάτια του Ταΰγετου: Παρόρι – Σωτήρα 45 λεπτά περπάτημα

Αν σου άρεσε το άρθρο μου εννοείται θα χαρώ να το μοιραστείς με τους φίλους σου!
Ελένη

Υ.Γ. παίζει να είναι το πιο μεγάλο άρθρο που γράφτηκε ποτέ στο καρυδότσουφλο! Σχεδόν 1800 λέξεις χρειάστηκαν για να περιγραφεί αυτή η κατάκτηση. Αλλά έτσι είναι, όλα τα επιβλητικά πράγματα χρειάζονται πολλές λέξεις για να τα περιγράψεις…. κι αν τα καταφέρεις τελικά!