Μη νομίζεις πως ήταν εύκολος αγώνας να τον καταφέρω… Όμως όταν έκλεισε η τηλεόραση την ώρα του φαγητού είδα και αυτή την ώρα με άλλο μάτι.
Εγώ σαν άνθρωπος ποτέ δε συμπάθησα την τηλεόραση και ποτέ δεν έβλεπα τηλεόραση. Όπως καταλαβαίνεις ποτέ δεν με έπιανε τρέλα και πυρετός ούτε με τα σίριαλ που γίνονται μόδα κάθε σεζόν ούτε και φυσικά με τις εκπομπές.
Όμως με τα παιδιά στο σπίτι η τηλεόραση με τα χρόνια έγινε ένα μέσο που δουλεύει αρκετές ώρες μέσα στην ημέρα. Χωρίς υπερβολές όμως και χωρίς πολλές ώρες κολλημένα σε μια οθόνη.
Πάντα την ώρα που τρώγαμε όμως προσπαθούσα να την έχω κλειστή. Και σε μεγάλο βαθμό τα κατάφερνα. Δεν ξέρω που και πότε έχασα τη μπάλα και βρεθήκαμε να τρώμε κάθε βράδυ με ανοιχτή τηλεόραση.
Όταν κατάφερα κι έκλεισε η τηλεόραση την ώρα του φαγητού
Κάποια στιγμή όμως είπα να δοκιμάσουμε να φάμε στην κουζίνα που δεν έχουμε τηλεόραση. Στην αρχή έπεσε η τριαρχία των αγοριών μου να με φάει. Εγώ όμως επέμενα. Βαρέθηκα να τρώμε και όλοι να χαζεύουμε προς μία κατεύθυνση. Και σιγά την κατεύθυνση δηλαδή… Γιατί κι εγώ η ίδια έπιανα τον εαυτό μου να χαζεύει.
Τελικά, είχα δίκιο. Φάγαμε το πρώτο βράδυ χωρίς τηλεόραση, μείναμε στο τραπέζι πολλή ώρα και μιλούσαμε για πολλά και διάφορα – κατά βάση άσχετα μεταξύ τους. Ξέρεις τώρα, μια μιλάει ένας μια ο άλλος. Κι εκεί που μιλάει ο πρώτος πετάγεται να πει κάτι που θυμήθηκε ο τρίτος και μετά θα τσακωθούν για το ποιος έχει σειρά να μιλήσει ή για το ποιος πήρε τη σειρά του άλλου κτλ κτλ. Τα ξέρεις αν έχεις παιδιά…
Το προτιμώ να ξέρεις. Το προτιμώ ακόμη κι αν οι κουβέντες που θα προλάβω να πω (αν θα προλάβω δηλαδή) δεν θα ακουστούν από κανέναν μέσα στην αναμπουμπούλα. Μιλάμε όμως. Λέμε πράγματα από την ημέρα μας. Τρώμε χωρίς το χαζοκούτι να λέει τα δικά του. Είμαστε εμείς οι πέντε και κανένας άλλος. Και κυρίως δεν χαζεύουμε όλοι προς μία κατεύθυνση.
Ώρα του φαγητού: μια ώρα ιερή
Αν καταργήσουμε και την ώρα του φαγητού σαν οικογένεια τότε πότε θα κάτσουμε όλοι μαζί; πότε θα πούμε πράγματα από την ημέρα μας; πότε θα γελάσουμε; αν το θες;, πότε θα τσακωθούμε; Ακόμα και τις διαφωνίες τις προτιμώ από την τηλεόραση.
Η μέρα είναι μικρή και μέσα σε αυτήν πρέπει να κάνουμε ένα σωρό πράγματα. Δεν προλαβαίνουμε να κάτσουμε όλοι μαζί και να μιλήσουμε, να πούμε δυο κουβέντες από την ημέρα μας, από τις σκέψεις μας, από τις ιδέες μας. Και φυσικά δεν είναι ωραίο να τα λέμε όλα αυτά στα πεταχτά, όταν εγώ μαγειρεύω ή όταν είμαστε στο αμάξι.
Η ώρα του φαγητού είναι ιερή. Και σε αυτή την ώρα δεν χωράνε παρεμβολές από τρίτους.
Οι στιγμές με τα παιδιά περνάνε. Χάνονται σαν το νερό. Στο χέρι μας είναι να δημιουργήσουμε όμορφες στιγμές. Όχι μόνο για να χτίσουμε έναν καλό χαρακτήρα στα παιδιά μας αλλά και για εμάς. Για όταν τα παιδιά θα φύγουν από το σπίτι. Για τότε που θα έχουμε ανάγκη να θυμόμαστε όμορφες, γλυκές, μικρές, καθημερινές στιγμές.
Κι η στιγμή που όλη η οικογένεια είναι μαζί στο τραπέζι κάποτε θα αποτελεί την πιο γλυκιά ανάμνηση. Κάποτε στο τραπέζι θα τρώμε μόνο δύο και θα έχουμε όση ησυχία ποθεί η ψυχή μας. Μέχρι τότε όμως το τραπέζι πρέπει να έχει κουβέντες, γέλια και φασαρία.
Κι αυτό είναι κάτι που θέλω να πιστεύω πως θα θυμούνται τα παιδιά όταν θα μεγαλώσουν. Γιατί ξέρεις κάτι;
εμείς οι γονείς είμαστε οι δημιουργοί των αναμνήσεών των παιδιών μας!
Εδώ θέλω να σε προσκαλέσω να περάσεις μια βόλτα από τις υπόλοιπες σκέψεις μιας μαμάς!
Κι εδώ περιμένω να μου πεις κι εσύ τα δικά σου!
Μέχρι τις επόμενες σκέψεις που θα γαργαλήσουν τον νου, να περνάς υπέροχα!
Ελένη
