Στιγμές απόλυτου γέλιου και απελπισίας με τα παιδιά

Σήμερα σου έχω 18 στιγμές απόλυτου γέλιου και απελπισίας με τα παιδιά που τελικά χάθηκα μέσα στη λυτρωτική απάθεια! Ξέρω, το έχεις πάθει!

• Ακολούθησε με σε facebook & instagram και μάθε πριν από όλους τι “παίζει”!

Στιγμές απόλυτου γέλιου και απελπισίας με τα παιδιά

• Όταν έκαψα το κέικ και τα παιδιά θέλανε ντε και καλά να φάνε κέικ. Εξήγησα πως δε μπορώ να αφήσω τον μικρό (δίχρονο τότε) άλλο μόνο του να παίξει. Τα παιδιά υποσχέθηκαν ότι θα τον προσέχουν. Είπα «εντάξει,θα κάνω πολύ γρήγορα σαν άνεμος». Όταν έβαλα το κέικ στο φούρνο και γύρισα στο σαλόνι είδα τρία παιδιά και ένα βουνό από σεντόνια, κουβέρτες, μαξιλάρια,παπλώματα, ρούχα κι ότι άλλο χωράει σε μια ντουλάπα. Δε πρόλαβα να ρωτήσω τι και πως. Με ενημέρωσαν τα παιδιά πως αυτό είναι το σκουπιδιάρικο τους. Μου είπαν πως το παιχνίδι αυτό τους το έμαθε ένας φίλος τους. Πήρα τηλ τη μαμά του φίλου τους και της ζήτησα να πει στο παιδί της όταν ξανάρθουν στο σπίτι μας να δείξει στα δικά μου παιδιά πως να ξεσκονίζουν.
• Όταν είδα το ντουλάπι της κουζίνας με τα ψώνια ανοιχτό κι ένα μωρό ενός έτους να γλείφει το κακάο. Μακαρόνια ρύζια, άλευρα, δημητριακά όλα στο πάτωμα. Έβγαλα μια φωτογραφία να μη ξεχάσω τη στιγμή.
• Όταν ο «καλός» μου έχασε το παιδί μέσα στο σπίτι. Το παιδί είχε βγάλει από το ντουλάπι όλα τα τάπερ και είχε αποκοιμηθεί. Το αποθανάτισε για να το θυμόμαστε.

• Όταν τα παιδιά έσπασαν την καινούρια τηλεόραση μιας ημέρας. Συνέχισα το φαγητό μου μη βρίσκοντας τι άλλο να κάνω.
• Όταν δυο μαγικά χέρια κρεμάστηκαν στην ανοιχτή πόρτα του ψυγείου για να κάνουν τη μαϊμού και την έσπασαν. Φώναξα αλλά δεν ξαναμπήκε η πόρτα στη θέση της. Οπότε προσπάθησα να στεγνώσω το χαλί από το νερό που είχε χυθεί.
• Όταν επίσης δυο μαγικά χέρια τράβηξαν το τραπεζομάντηλο φαγητού κι έπεσαν όλα στο ανοιχτόχρωμο (οφείλω να τονίσω το ανοιχτόχρωμο) χαλί μας. Τα πιάτα μέσα είχαν φακή.  
• Όταν μια πέτρα που βρέθηκε τυχαία σε δυο χέρια και χάραξαν ολόκληρο γκράφιτι στο αμάξι. Το στοματάκι δικαιολογήθηκε πως θα μας αγοράσει άλλο αμάξι γιατί η νονά του, του είχε δώσει λεφτά. Πήρα τηλ τη νονά του και της είπα να περάσει να μας δώσει την επιταγή για το αμάξι.
• Όταν κάποιο χεράκι άνοιξε το μάτι της κουζίνας στο οποίο είχα ακουμπήσει τη πλαστική λεκάνη με το μείγμα για κέικ (δε με πάνε καθόλου τα κέικ) και η λεκάνη έλιωσε. Το μείγμα έκανε καταρράκτη στην κουζίνα για να καταλήξει στο χαλί. Ο καλός μου μπαίνει στο σπίτι και κάποια πανικοβλημένη φωνή τον ενημερώνει «τρέξε μπαμπά έσπασε η τουαλέτα» (δεν είχαμε ξεκαθαρίσει ακόμη τη διαφορά τουαλέτας και λεκάνης κουζίνας). Κι ένας αλλόφρον άντρας να ψάχνει στο μπάνιο για τη ζημιά. Λες κι αν την έβρισκε θα μπορούσε και να τη διορθώσει. Ξεκαρδίστηκα στα γέλια.

• Όταν έξι χέρια κάτι πάτησαν στο πληκτρολόγιο κι η οθόνη του υπολογιστή τα έδειχνε όλα ανάποδα. Τα ίδια χέρια τα πρόλαβα τη στιγμή που γυρνούσαν ολόκληρη την οθόνη τούμπα για να βλέπουν κανονικά. Έκανα επαναφορά συστήματος (δε βρήκα καμιά καλύτερη ιδέα) με την οθόνη να την κρατάω τούμπα.
• Όταν αντί για σφαίρες στα όπλα μπήκαν ξυλομπογιές και έριχναν στο φρεσκοβαμμένο τοίχο μας. Τους ζήτησα έστω να χρησιμοποιήσουν χαρούμενα χρώματα.  

• Όταν το κούτελο του τρίχρονου ήταν γεμάτο κόλλες και κάτι σαν χνούδια. Ζητάω να μάθω γιατί και μου απάντησε ο πεντάχρονος πως τον έβαλε κάτω και του έριξε κόλλα για να του κολλήσει μερικά ψεύτικα μαλλιά όπως κάναμε στις φατσούλες της χειροτεχνίας. Μαλλιά εννοεί νήμα πλεξίματος. Μέχρι που αποκοιμήθηκε προσπαθούσα να του ξεκολλήσω τα μαλλιά του από τις κόλλες.  
• Όταν είδα τη πρώτη φορά το χριστουγεννιάτικο δέντρο μας ξαπλωμένο. Από τότε είναι παράδοση όλα μας τα δέντρα να τα ισοπεδώνουμε τουλάχιστον δυο με τρεις φορές το χρόνο. Πέρυσι το έδεσα με σκοινί και το κάρφωσα στον τοίχο. Το κράτησα όρθιο μέχρι και την Πρωτοχρονιά!

• Όταν είδα καρέκλες και σκαμνάκια και βιβλία τοποθετημένα το ένα πάνω στο άλλο και απόλυτη συνεργασία των δυο μεγάλων παιδιών για να φτάσουν τα σοκολατάκια που ήταν στη ντουλάπα. Τους άφησα να τα φτάσουν μόνοι τους. Κρυφάκουγα τι λέγανε. Τόση αγάπη δεν είχαν δείξει ποτέ ο ένας στον άλλον όση εκείνη την ήμερα.
• Όταν τα τρία αγόρια σκέφτηκαν την πρώτη φορά να κατουρήσουν στο σαλόνι το οποίο είχα μόλις σφουγγαρίσει. Δεν έμειναν στη σκέψη. Έπεσα όμως εγώ σε βαριά απελπισία. 
• Όταν τη στιγμή που φυτεύαμε ένα λουλούδι σε μια γλάστρα μου πέταξε κάποιος μια χούφτα χώμα στα μάτια μου. Τυφλώθηκα. Τους είπα να πάμε στο φαρμακείο. Με κράταγαν σε όλο το δρόμο από το χέρι.
• Όταν σε εκκλησία που μοιράζαν άρτο πήγαν και ρώτησαν τον παπά αν κερνάνε  και κάτι άλλο εκτός από αυτά. Κι όταν ο παπάς τους ρώτησε τι άλλο θα ήθελαν απάντησαν σουβλάκια! Τους πήρα και φύγαμε.
• Όταν είχα τη φαεινή ιδέα να φτιάξουμε όλοι μαζί τυροπιτάκια με χειροποίητο φύλλο. Δε θέλω να θυμάμαι λεπτομέρειες και το πόσες ώρες καθάριζα. Δε θυμάμαι καν αν τα τυροπιτάκια πέτυχαν.  
• Όταν είχα ακόμη πιο φαεινή ιδέα να γεμίσουμε με το υλικό που γεμίζουν και τα λούτρινα αρκουδάκια, κάλτσες με δαχτυλάκια και να τις κάνουμε τερατάκια. Όλο το σπίτι γέμισε από εκείνο το υλικό που δεν ξέρω αλλά και δε θέλω να μάθω πως το λένε. Κι όταν πήγα να σκουπίσω με την ηλεκτρική, η σακούλα ήταν γεμάτη κι όταν έψαξα για σακούλες δεν είχα άλλες. Έπεσα στα γόνατα και τα μάζεψα ένα ένα.

Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο brightsideofmom    τα γεγονότα είναι πέρα για πέρα αληθινά!

Αν σου άρεσαν οι στιγμές απόλυτου γέλιου και απελπισίας με τα παιδιά θα χαρώ να τις μοιραστείς με τους φίλους σου!

Κι αν θες κι άλλες μαμαδίστικες σκέψεις μπες εδώ!
Ελένη