Ένα μικρό παιδί προσεύχεται γονατιστό στο σκοτάδι

Ένα μικρό παιδί προσεύχεται γονατιστό στο σκοτάδι. Κι αυτό το μικρό παιδί είναι το δικό μου παιδί. Ο λόγος; σπουδαίος στα μάτια του!

Η αφορμή που έκανε ένα μικρό παιδί να προσεύχεται γονατιστό στο σκοτάδι

Αφορμή είναι το παιδικό βιβλίο “ο άι – Βασίλης πάει στον πόλεμο”. Μια ιστορία του άγιου Βασίλη όπου μοιράζει δώρα στα παιδιά της γης. Κινητά τηλέφωνα, ακριβά και αστραφτερά παιχνίδια, playStation, τρομακτικές φιγούρες και πολλά άλλα τέτοια της εποχής μας.
Αλλά οι τάρανδοί του, χάνουν το δρόμο και ο άγιος Βασίλης βρίσκεται σε μια χώρα που έχει πόλεμο. Εκεί συναντά ένα παιδί που δε θέλει  το τελευταίο δώρο που έχει ξεμείνει στο σάκο του άγιου Βασίλη αλλά μόνο κάτι να φάει γιατί πεινάει και κάτι να ντυθεί γιατί κρυώνει. Ο άγιος Βασίλης κάνει ότι μπορεί για το παιδί αλλά όταν φεύγει από εκείνη τη χώρα είναι σκυθρωπός και σκεφτικός. Δεν ήξερε στ’ αλήθεια ότι υπάρχει τέτοια χώρα.   

Διαβάζουμε (εγώ και τα 3 αγόρια μου) το βιβλίο και όταν το κλείνουμε ο Στέφανος (5 χρονών) με ρωτάει γιατί αυτό το παραμύθι δεν έχει ευτυχισμένο τέλος όπως όλα τα παραμύθια. Μιλάμε γι αυτό για αρκετή ώρα. Λέμε πολλά. Φαντάζομαι, οι περισσότεροι καταλαβαίνετε τι μπορεί να λέμε…. για την αδικία, για τον πόλεμο που είναι το πιο άσχημο πράγμα στον κόσμο, για τις διαφορές των παιδιών ανάλογα με τη χώρα που γεννήθηκαν κτλ. Δεν ξέρω όμως τι είναι σε θέση να καταλάβουν τα παιδιά και σε τι βαθμό.

Όλα τα ξέρουν τα παιδιά και τα λόγια τους είναι μαχαίρια

Ξαφνικά χάνω τον έναν της παρέας. Κρυφοκοιτάζω στο δωμάτιο και βλέπω τον μικρό μου να προσεύχεται γονατιστός μέσα στο σκοτάδι. Δεν του μιλάω.
Σε λίγο έρχεται εκείνος και με βρίσκει και ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος.
“Ο άγιος Βασίλης ακούει τις προσευχές των παιδιών;” με ρωτάει.
“Φυσικά και τις ακούει” του απαντώ.
“Ακόμη κι αυτές που λέγονται ψιθυριστά; να έτσι…” και ψιθυρίζει κάτι που δεν καταλαβαίνω.
“Ακόμη κι αυτές” του λέω με σιγουριά.
“Ε τότε θα κάνω άλλη μία για τα παιδιά όλης της γης”.  

Γυρνάει πάλι στο σκοτεινό δωμάτιο και πέφτει ξανά στα γόνατα σε στάση προσευχής. Τα χέρια κολλημένα κάτω από το σαγόνι και το κεφάλι στο πλάι. 
Δεν θα του το χαλάσω για να του πω πως οι προσευχές δεν πιάνουν πάντα. Θα τον αφήσω να προσεύχεται για όλα τα παιδιά του κόσμου. Με την απατηλή ελπίδα πως τα παιδιά μια μέρα θα μας σώσουν!  

Ναι μουργάκια, είμαι περήφανη που είμαι η μάνα σας!! 
Το βιβλίο δεν είναι πια διαθέσιμο στην αγορά. Είναι έκδοση του 2004 από τις εκδόσεις “ελληνικά γράμματα.  

Και μετά από όλα αυτά αποφασίσαμε να μην γράψουμε φέτος γράμμα στον άγιο Βασίλη για να ζητήσουμε το δώρο μας. Γράψαμε ένα εντελώς διαφορετικό γράμμα! Δες εδώ και θα καταλάβεις τι εννοώ!

Να περνάτε όμορφα
Ελένη