Ο καταρράκτης του Καιάδα, βρίσκεται μόνο μια ανάσα από τη Σπάρτη, εκεί που ο Ταΰγετος φιλοξενεί στις πλαγιές του, ένα πανέμορφο χωριό!
Χρόνος ανάγνωσης: Λίγο περισσότερο από όσο θα χρειαστούμε για να κατέβουμε στον καταρράκτη. Τόσο expres το μονοπάτι!
Αρχικά όμως, θέλω να σου πω πως ο καταρράκτης βρίσκεται στις πηγές του Κνακίωνα (Ταΰγετος). Δεν ονομάζεται δηλαδή επίσημα, καταρράκτης του Καιάδα. Ωστόσο εγώ του έδωσα κι ένα δεύτερο όνομα ,αφού κάλλιστα θα μπορούσε να ονομάζεται κι έτσι, καθώς βρίσκεται πραγματικά μια ανάσα μακριά, από το σπηλαιοβάραθρο του Καιάδα.
Σαφώς ο Ταΰγετος, σαν αγέρωχο και άγριο βουνό, κρύβει πολλές κρυφές γωνιές που μοιάζουν ψεύτικες. Σημεία που για να τα προσεγγίσεις πρέπει να περπατήσεις κάμποσα χιλιόμετρα ακόμα και να αναρριχηθείς σε βράχια ή να περάσεις ποτάμια. Στην περίπτωσή μας όμως (για τον καταρράκτη του Καιάδα λέω) δε θα χρειαστεί να κάνεις τίποτα από αυτά. Τα πράγματα εδώ είναι απελπιστικά απλά!
Για να ξεκινήσουμε σωστά και για να μην έχουμε κενά και απορίες, ρίξε αρχικά μια ματιά στο άρθρο για τον Καιάδα: εδώ. Ίσως να γνωρίζεις κι εσύ την ιστορία αυτού του μέρους, από τη λάθος πλευρά.
Ταΰγετος: ο παγωμένος καταρράκτης και το μονοπάτι σφηνάκι
Το χωριό Τρύπη βρίσκεται μόνο 8,5 χιλιόμετρα ανατολικά της Σπάρτης, επάνω στον επαρχιακό δρόμο Σπάρτης Καλαμάτας. Μια διαδρομή που παρεμπιπτόντως, αν δεν την έχεις κάνει, πρέπει να τη βάλεις στο πρόγραμμα οπωσδήποτε!
Εκτός λοιπόν από τα γραφικά “χωριάτικα” ταβερνάκια πάνω στον δρόμο, στο τέλος του χωριού (προς Καλαμάτα) υπάρχει σχετική πινακίδα για το σπηλαιοβάραθρο του Καιάδα. Μαζί με αυτή την ταμπέλα, θα βρεις και την σχετική σήμανση για τις Πηγές Κνακίωνα.
Ακολουθούμε λοιπόν τα σημάδια με την ένδειξη του μπλε κύκλου. Πορευόμαστε για μερικά μόνο μέτρα στην άσφαλτο και αμέσως μετά, αρχίζουμε να κατηφορίζουμε το χωμάτινο μονοπάτι. Μπορεί η απόσταση να μην είναι περισσότερο από πεντακόσια μέτρα (μισό χιλιόμετρο) μέχρι να προσεγγίσουμε τον καταρράκτη, ωστόσο τα πράγματα έχουν έναν μικρό βαθμό δυσκολίας.
Η κλίση της διαδρομή είναι μόνιμα κατηφορική και μάλιστα σε μερικά σημεία, αρκετά απότομη. Γι αυτό, συστήνονται μπαστούνια πεζοπορίας και ορειβατικό διάβροχο κατά προτίμηση (θα σου πω παρακάτω γιατί!) παπούτσι. Έτσι, εξαλείφουμε τις πιθανότητες μα γλιστρήσουμε ή να στραβοπατήσουμε. Σαφώς τα δέντρα, βοηθάνε να στηριζόμαστε ή να πιανόμαστε, αλλά δεν αρκούν.
Οι Πηγές του Κνακίωνα και το ξωκκλήσι του Άη Γιάννη
Σε δεκαπέντε λεπτά από την αφετηρία μας (Καιάδας) θα έχουμε φτάσει στον καταρράκτη του Κνακίωνα. Μπορεί εδώ να μην έχουμε, ένα, τεράστιο καταρράκτη, έχουμε όμως ένα πολύ εντυπωσιακό θέαμα. Το τραγούδι του νερού που πέφτει με ορμή και οι ψιχάλες που χαϊδεύουν το πρόσωπο, δημιουργούν ένα παραμύθι, τόσο αληθινό που νομίζεις από στιγμή σε στιγμή, θα πετάξουν νεράιδες!
Το πρόβλημα εδώ, είναι πως δεν υπάρχει εύκολος τρόπος, για να περάσεις απέναντι. Και πίστεψέ με, στην απέναντι όχθη πρέπει να φτάσεις οπωσδήποτε! Γι αυτό σου είπα παραπάνω πως καλό είναι να φοράς αδιάβροχο ορειβατικό παπούτσι. Ειδάλλως, πρέπει να βγάλεις κάλτσες και παπούτσια, να πάρεις βαθιά ανάσα (είναι πολύ παγωμένο το νερό!) και περπατώντας στο ποτάμι, να φτάσεις στην άλλη μεριά.
Hikking Tip: Πάντα στο σακίδιό μου έχω μια μικρή πετσέτα. Έτσι όταν χρειαστεί να περάσω ποτάμι και δεν φοράω αδιάβροχα παπούτσια, περπατάω ξυπόλυτη στο νερό και μετά σκουπίζω πόδια και ξανά φοράω κάλτσες και παπουτσια.
Μόλις λοιπόν περάσουμε το ποτάμι, ακολουθούμε για λίγα μέτρα το μονοπάτι και βγαίνουμε στο βυζαντινό εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη. Ένας πολύ όμορφος και περιποιημένος χώρος με πόσιμο νερό.
Local Fact: Σε αυτό τον χώρο της εκκλησίας, στήνεται ένα μεγάλο υπαίθριο γλέντι στη γιορτή του Αγιάννη!
Περιπλάνηση σε αυτό το μαγικό μέρος και επιστροφή στο χωριό
Από δω και πέρα ακολουθούμε τον χωματόδρομο, έχοντας κατά νου πάντα, να κοιτάμε προς τη μεριά του ποταμιού. Υπάρχουν πολύ όμορφα σημεία να σταθεί κανείς κι αν το επιτρέπει ο καιρός, γιατί όχι να βουτήξει στα παγωμένα νερά!
Εδώ που φτάσαμε, να ξέρεις πως αν θες να αποφύγεις να ανέβεις πίσω το μονοπάτι, μπορείς να επιστρέψεις στην πλατεία της Τρύπης (λίγο πιο κάτω από τον Καιάδα) ακολουθώντας τον τσιμεντόδρομο. Αν και η αλήθεια είναι, πως τα απότομα κατηφορικά μονοπάτια, πιο πολύ κουραζόμαστε να τα κατεβαίνουμε παρά να τα ανεβαίνουμε, όσο παράλογο κι αν ακούγεται αυτό. Ωστόσο, το συγκεκριμένο είναι τόσο μικρό, που δεν αξίζει ούτε να κουραστούμε!
Η απόσταση από το ποτάμι και μέχρι να φτάσεις στο χωριό ακολουθώντας τον δρόμο, είναι κάτι λιγότερο από δύο χιλιόμετρα. Δεν θα χρειαστείς δηλαδή, περισσότερο από μισή ώρα περπάτημα.
Και γιατί βρε karidotsouflo δεν μας λες από την αρχή, ότι υπάρχει δρόμος; Γιατί καλοί μου αναγνώστες, την ομορφιά αυτού του κόσμου, την αναπνέουμε καθώς περπατάμε! Γινόμαστε ένα με τη φύση και όλα όσα νιώθουμε κατά τη διάρκεια αυτής της μυσταγωγίας, είναι αδύνατον να τα ζήσουμε μέσα από ένα αυτοκίνητο. Γι αυτό!
#Traveldrops_by
karidostouflo
