Το Μουσείο Ολοκαυτώματος στεγάζεται στο παλιό Δημοτικό Σχολείο στα Καλάβρυτα το οποίο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ιστορία του τόπου.
Αρχικά θέλω να σου τονίσω φίλε αναγνώστη πως σε κάθε με΄ρος που επισκέπτεσαι πρέπει οπωσδήποτε να παίρνεις και κάτι φεύγοντας. Δεν εννοώ μόνο υλικά αγαθά που κι αυτά είναι πάντα επιθυμητά. Εννοώ γνώσεις, εμπειρίες, μια σταλιά από την πολύπαθη ιστορία του ελληνικού λαού.
Σαν Έλληνες έχουμε δικαίωμα αλλά και υποχρέωση να μαθαίνουμε μέσα από τέτοιες εξαιρετικές προσπάθειες, στοιχεία που αφορούν σημαντικά (και μη) ιστορικά γεγονότα. Είναι ο πιο εύκολος τρόπος να γνωρίσουμε τα γεγονότα που συγκλόνισαν πόλεις, χωριά και νησιά μας. Τους ίδιους τους προγόνους μας.
Αναμφίβολα είναι και ο πιο έξυπνος τρόπος για να διδαχθούν τα παιδιά μας ιστορία. Κανένα βιβλίο, κανένας δάσκαλος (όσο όρεξη κι αν έχουν) δε θα αποτυπώσουν με τόσες εικόνες, ήχους και συναισθήματα, ένα ιστορικό γεγονός.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει στα Καλάβρυτα και στο Μουσείο Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος. Η πιο μαύρη σελίδα της γερμανικής κατοχής στρυμωγμένη σε 5 αίθουσες. Μπορεί ο χώρος να φαντάζει μικρός, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένας γίγαντας πόνου και θλίψης.
Το καλύτερο από όλα θα ήταν ποτέ να μη χρειαζόταν να φτιαχτεί πουθενά ένα τέτοιο αιματοβαμμένο μουσείο. Θα ήταν ευχής έργον, να μην είχε ποτιστεί η γη με αίμα αθώων ανθρώπων οποιασδήποτε εθνότητας ή θρησκείας. Η ιστορία όμως διαψεύδει οικτρά κάθε μας ουτοπία. Είναι εδώ, πάντα παρούσα με χιλιάδες γεγονότα στις σελίδες της να μας διηγηθεί. Να μας πονάει όσο θυμόμαστε, να μας προστάζει να μην ξεχάσουμε.
Έτσι λοιπόν, τέτοιους είδους μουσεία επιβάλλεται να υπάρχουν ακόμη κι αν χρειάζεται να στεγάζουν πόνο, θλίψη και αίμα. Πρέπει να στέκουν όρθια για να μας υποχρεώνουν να μην ξεχνάμε από που ερχόμαστε. Άλλωστε δέντρα με βαθιές ρίζες, πάντα αντιστέκονται σθεναρά στις θύελλες
Περιήγηση στο Μουσείο Ολοκαυτώματος – Καλάβρυτα
Το Μουσείο στεγάζεται στο παλιό Δημοτικό Σχολείο της κωμόπολης το οποίο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ιστορία του τόπου. Το κτήριο έχει χαρακτηριστεί ως διατηρητέο μνημείο και ο χώρος που το περιβάλει ως ιστορικός τόπος.
Το Μουσείο χωρίζεται σε 5 αίθουσες. Στην πρώτη παρουσιάζεται η ζωή της προπολεμικής εποχής. Έπιπλα, χειρόγραφα, χρήματα, δημόσια έγγραφα και πολλά ακόμη απεικονίζουν την καθημερινότητα των Καλαβρυτινών. Εντυπωσιακά είναι τα εκθέματα από το σχολείο, πριν καταστραφεί από τους Γερμανούς.
Στη δεύτερη αίθουσα, παρουσιάζονται οι συνθήκες ζωής κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Επιπλέον δίδονται πληροφορίες για την “Επιχείρησης Καλάβρυτα” από τους κατακτητές.
Στην τρίτη αίθουσα βρίσκεται ίσως το πιο συγκλονιστικό σημείο του μουσείου. Η πόρτα από την οποία οι Γερμανοί έβαλαν στο σχολείο γυναίκες και παιδιά στις 13 Δεκεμβρίου 1943. Σε εκείνο το σημείο (το μοναδικό σε όλο το χώρο) το πάτωμα τρίζει. Η πόρτα εκείνη θα μείνει για πάντα κλειστή στη μνήμη εκείνης της αποφράδας μέρας.
Στην τέταρτη αίθουσα τα πράγματα ζορίζουν καθώς περιγράφεται η βαρβαρότητα των κατακτητών. Προσωπικά αντικείμενα των εκτελεσθέντων, ρούχα και φωτογραφικό υλικό. Η καταστροφή στην ευρύτερη περιοχή ήταν ολοσχερή.
Οι υλικές ζημιές σε σχέση με τις ανθρώπινες απώλειες… “αστείες”.
Η πέμπτη και τελευταία αίθουσα λειτουργεί ως χώρος ιστορικής μνήμης. Καταμεσής βρίσκεται ο τάφος του ναζισμού, κάτι σαν αποκαθήλωση. Ο τοίχος απέναντί του φιλοξενεί 720 φωτογραφίες ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους και δίπλα οι 28 διασωθέντες. Μόνο που οι φωτογραφίες των εκτελεσθέντων καθρεφτίζονται στον τάφο του Ναζισμού για να μας θυμίζουν πως η κτηνωδία του ναζισμού πήρε μαζί του εκατομμύρια αθώες ψυχές, θυσία στο βωμός της πιο διεφθαρμένης και παράλογης ιδέας.
Στο προαύλιο του Δημοτικού Σχολείου ένα έργο του γλύπτη Νίκου Δημόπουλου απεικονίζει μια γυναίκα να σέρνει το νεκρό άντρα της με τη συνοδεία των δυο μικρών παιδιών της. Εικόνα που χαρακτήρισε την ευρύτερη περιοχή των Καλαβρύτων μετά την ολοκληρωτική καταστροφή της πόλης και τη σφαγή εκατοντάδων αθώων.
Όχι, αυτή εικόνα δε χαρακτήρισε την περιοχή, τη στοίχειωσε.
Το μουσείο είναι για γερά νεύρα. Μόλις βγεις, κάτι μέσα σου έχει αλλάξει. Κάτι έχει ραγίσει ή πεισμώσει. Ανάλογα ποιο συναίσθημα θα έχει κυριαρχήσει μέσα από την περιήγησή σου.
Παρόλα αυτά, πρέπει να το επισκεφτείς. Καλοί οι καφέδες και τα τσίπουρα στα σοκάκια της πόλης, αλλά έχουμε χρέος να μπούμε και σε αυτό τον ιστορικό τόπο. Όλοι μας.
#With_CraZy_LoVe
karidostouflo
