Το χωριό στις πλαγιές του Ταϋγέτου που δεν κατοικείται για περισσότερο από 70 χρόνια μοιάζει πια με πέτρινο φάντασμα _ Περγαντέικα
Κοίτα τώρα τι γίνεται με τα ερειπωμένα χωριά… Κάποτε αυτά τα μέρη κατοικούνταν, είχαν ζωή, παιδιά έπαιζαν στις γειτονιές, άνθρωποι πήγαιναν στις δουλειές τους. Νοικοκυρές μαγείρευαν στους ξυλόφουρνους κι οι μυρωδιές από τα φαγητά δημιουργούσαν το πιο νόστιμο άρωμα. Όλα αυτά που χάσκουν σήμερα σαν σκηνικά από ταινία τρόμου, ήταν σπίτια. Σε κάποιες περιπτώσεις, κάποιο από αυτά τα ερείπια μπορεί να ήταν και σχολείο.
Φαντάσου τώρα μια απλή και όμορφη ζωή χωρίς οθόνες, ηλεκτρικό ρεύμα, τηλεόραση. Δύσκολη η καθημερινότητα, συμφωνώ. Οι άνθρωποι όμως τότε είχαν ο ένας τον άλλον, για βοήθεια, παρέα, συμπαράσταση, διασκέδαση, ψυχαγωγία κι ό, τι άλλο μπορείς να φανταστείς.
Τα χωριά λοιπόν που κάποτε είχαν ζωή και πλέον στέκουν σαν ξόανα στη μοναξιά τους, κουβαλούν στα συντρίμμια τους κάτι παλιό και ξένο αλλά συνάμα κάτι οικείο. Ξέρεις ότι κάποτε εκεί γεννήθηκαν και μεγάλωσαν άνθρωποι. Εκεί που τώρα ακούγεται μόνο το νερό από το ποτάμι κάποτε έπαιζαν παιδιά, οι γεροντότεροι τραγουδούσαν κι από κάπου μακριά ένα τσεκούρι έσκιζε ξύλα. Αυτό εμένα, μου δημιουργεί ένα παράξενο αίσθημα νοσταλγίας.
Πως δημιουργήθηκε το χωριό φάντασμα του Ταϋγέτου || Περγαντέικα
Οι μόνες πληροφορίες που κατάφερνα να συλλέξω γι αυτό το μέρος είναι πως δημιουργήθηκε περίπου το 17ο αιώνα από κατοίκους της Αιτωλοκαρνανίας (ίσως ξυλοκόπους στο επάγγελμα) την περίοδο της Τουρκοκρατίας για να αποφύγουν τον τούρκικο ζυγό. Προφανώς επέλεξαν αυτό το μέρος επειδή ήταν κρυμμένο στο βουνό, διέθετε νερό και η γη ήταν εύφορη.
Αν τώρα σου πω πως σε αυτό τον έρημο τόπο βρήκαμε σταφύλια, άγριο μαϊντανό και σέλινο θα με πιστέψεις; Ούτε εγώ πίστευα πως σε ένα κλήμα σκαρφαλωμένο πάνω σε μια καρυδιά κρέμονταν σταφύλια. Προφανώς εκείνα τα αμπέλια δεν έπαψαν ποτέ να δίνουν καρπούς παρόλο που πια δεν τα περιποιείται πια κανείς.
Τα παιδιά πήγαιναν στο σχολείο της Αναβρυτής ακολουθώντας κάθε μέρα το μονοπάτι. Όπως γινόταν δηλαδή εκείνα τα χρόνια με πολλούς άλλους μικρούς οικισμούς στην Ελλάδα.
Τη δεκαετία του ’60 το χωριό εγκαταλείφθηκε πλέον οριστικά από τους λίγους κατοίκους του. Σήμερα διακρίνονται καμιά δεκαριά σπίτια. Μόνο τα τρία από αυτά είναι όρθια κι ατόφια. Αν όμως παρατηρήσεις καλύτερα θα δεις κι άλλα χαλάσματα που κάποτε ήταν οικήματα. Υπολογίζεται πως σε αυτό το μέρος που μοιάζει με μεγάλη γειτονιά, κατοικούσαν περίπου 200 άτομα.
Πως θα προσεγγίσουμε τα Περγαντέικα _ 2 μονοπάτια κι ένας χωματόδρομος
Τα Περγαντέικα (ή Περγανταίικα) θα τα βρεις χωμένα μέσα στον Ταΰγετο κι έχεις 3 επιλογές να φτάσεις ως εκεί, δύο μονοπάτια κι ένα χωματόδρομο. Για να προσανατολιστείς στο χάρτη έχε υπόψη σου πως το ερειπωμένο χωριό απέχει 5 χιλιόμετρα από την Αναβρυτή και άλλα 11 χιλιόμετρα από την Ταϋγέτη. Οι χιλιομετρικές αποστάσεις αφορούν την προσέγγιση μέσω χωματόδρομου.
Μη βιαστείς να μου πεις πως ο χωματόδρομος είναι μια σίγουρη και γρήγορη λύση. Μπορεί ο δρόμος να σε φέρει γρήγορα σε αυτό το χωριό αλλά θα χάσεις μυριάδες υπέροχες εικόνες. Εκτός από αυτό, πρέπει να θυμάσαι πως το χειμώνα και την άνοιξη ο δρόμος δεν περνάει αφού οι βροχές και τα χιόνια κατεβάζουν νερό και φουσκώνουν το ποτάμι.
Πάμε τώρα και στις πεζοπορίες, το αγαπημένο μου κομμάτι δηλαδή! Δύο μονοπάτια εύκολα και άριστα σηματοδοτημένα θα σε οδηγήσουν σε αυτό το μέρος.
Το μακρύτερο μονοπάτι είναι αυτό που ξεκινάει από τις κατασκηνώσεις Ταϋγέτης και το μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής (ασφαλτοστρωμμένος δρόμος μέχρι εδώ). Από εδώ και μέχρι τα Περγαντέικα θα περπατήσουμε 3,2 χιλιόμετρα και θα χρειαστούμε 1 ώρα και 15 λεπτά. Στην αρχή και μέχρι το σημείο Σέλα στα 1120 μ. υψόμετρο η πορεία είναι ανηφορική. Μετά κατηφορίζουμε μέχρι τα Περγαντέικα από ένα πολύ καλά σηματοδοτημένο μονοπάτι.
Η άλλη εναλλακτική και πιο σύντομος δρόμος είναι να πάρουμε το μονοπάτι που θα βρούμε 2 χιλιόμετρα έξω από την Αναβρυτή. Η πεζοπορική διαδρομή ξεκινάει λίγα μέτρα πριν το μοναστήρι της Φανερωμένης.
Μέχρι τα Περγαντέικα δε θα χρειαστούμε περισσότερο από 45 λεπτά για τα 1,7 χιλιόμετρα πεζοπορίας. Αρχικά θα ανηφορίσουμε στο μικρό λόφο, θα περάσουμε από πεζούλες με χωράφια και θα πέσουμε στο φαράγγι με την κόκκινη πλαγιά στα αριστερά μας. Δεξιά μας θα βλέπουμε το μικρό χωριουδάκι κρυμμένο μέσα στα πλατάνια και τις καρυδιές. Αφού περάσουμε το γεφυράκι στο ποτάμι, θέλουμε ακόμη 5 λεπτά μέχρι τα Περγαντέικα.
Η εκκλησία της Αγίας Τριάδας είναι ανοιχτή και μπορείς να μπεις. Προσοχή μόνο: φεύγοντας σβήνουμε κεριά και καντήλια που τυχόν ε΄χουμε ανάψει.
Αν θες να δεις άλλο ένα χωριό φάντασμα της Λακωνίας τότε δες: Γκιότσαλι: το ακατοίκητο χωριό του Πάρνωνα !
#ΤravelDrops_by
karidotsouflo
2 comments
Γεια σας εγώ είμαι από τα Περγανταίικα εκεί γεννήθηκα και Έζησα ως τα οκτώ μου χρόνια Οι αναμνήσεις μου είναι πεντακάθαρες
Ο πατέρας μου Νικόλαος Κωστέας ,το σπίτι μας ήταν πάνω από τη βρύση έλεγε ότι τρία αδέλφια Κωστέας από την Μανη ηταν οι πρώτοι κάτοικοι του χωριού
Μας έλεγε ότι έχτισαν τα σπίτια τους εκεί πίσω από τον Γκαμινο έτσι λέγετε ο βράχος απέναντι , για να μην τους βρουνε οι Τούρκοι
Όταν εγώ ζούσα στα Περγανταίικα είμαστε γύρω στα 75 άτομα το χωριό ήταν γεμάτο τραγούδια και μουσική από φλογέρες που έπαιζαν οι κάτοικοι τα περβόλια γεμάτα λαχανικά και φρούτα, ακόμα και κυψελες είχαμε κάτω από την Αγία τριάδα….
Οι γύρω λόφοι ήτανε γεμάτοι γιδοπρόβατα και στάνες
Το πιο ωραίο ήτανε το αλώνισμα τον Αύγουστο. Εγώ μικρό παιδι και μαζί με τα αδελφια μου και τα άλλα παιδιά του χωριού θέλαμε να παίρνουμε μέρος σε αυτή την διασκέδαςη τα άλογα να γυρίζουν γύρω γύρω κι εμείς να κυλιόμαστε στα άχυρα
Την τελευταία φορά που επισκέφτηκα το χωριό μου ήτανε το 2017 Ήταν μόνο ένας κάτοικος ο μπάρμπα Νίκος ο Κούτρος αλλά είχε αγριέψει και δε μας πλησιάςε ούτε για να μας χαιρετήσει
Κρύφτηκε μέσα στο σπίτι του που είναι ποιο πάνω από τα ερείπια του δικού μου
Αχ τι άλλο να πω ευχαριστώ Ελένη για τις αναμνήσεις που Ζωντάνεψες
Χαίρομαι πάρα πολύ για το σχόλιο σας και για τις πληροφορίες που μας δώσατε. Επειδή το χωριό έχει εγκαταλειφθεί εδώ και χρόνια δεν κατάφερα να βρω καμιά πληροφορία σχετικά με την ιστορία του.
Ευχαριστώ από καρδιάς για τις δικές σας πολύ χρήσιμες και ιδιαίτερες πληροφορίες.
Είναι χαρά μου και τιμή μου που μοιραστήκατε μαζί μας τις αναμνήσεις σας! Μπορεί εμείς οι νεότεροι να μην έχουμε τέτοιες αναμνήσεις αλλά όσο τις μαθαίνουμε από μεγαλύτερους είναι σαν να μαθαίνουμε κάτι καινούριο!
Να είστε καλά!